Filmclub “Verdoken beelden” 2017
De vzw Auschwitz in Gedachtenis vertoonde in 2017 voor de derde keer een reeks filmvoorstellingen onder de titel “Verdoken beelden” in de Brusselse Cinema AVENTURE.
Het thema voor de editie van 2017 was “Een verloren jeugd”
- 28 maart 2017
NAPOLA - ELITE FÜR DEN FÜHRER [Before the Fall] – Dennis Gansel (2004 / Duitsland / 117 min.) 
Met: Max Riemelt, Tom Schilling, Michael Schenk, Justus von Dohnányi...
Officiële trailer (in het Duits ondertiteld in het Engels)
- 25 april 2017
EL LABERINTO DEL FAUNO [Pan’s labyrinth] – Guillermo del Toro (2006 / Spain/Mexico/Usa / 118 min.)
In Pan's Labyrinth vertelt de fantasy-specialist Guillermo del Toro een uitzonderlijk wreed sprookje over het introverte meisje Ofelia (Ivana Baquero) dat met haar zwangere moeder (Ariadna Gil) naar een noordelijk gedeelte van Spanje verhuist om zich aan te sluiten bij een haar onbekende stiefvader (Sergio Lopez). Deze ongekend sadistische officier probeert namens de fascisten een in de bergen verschanste groep partizanen uit te roeien. Het meisje probeert de realiteit te ontvluchten door bevriend te raken met saters en elfen in het bos. Als er iets uit Pan's Labyrinth keihard duidelijk wordt, dan is het dat het systeem van Franco tot onmenselijke daden in staat was en dit wordt vertaald in dit uitzonderlijk wreed sprookje, dat je na het verlaten van de zaal precies die twee dingen onder de neus wrijft: mensen zijn wreed en offeren zelfs hun dierbaarste bezit op: de kinderen, en daarom hebben we sprookjes nodig.
Met: Ivana Baquero, Doug Jones, Sergi López, Ariadna Gil, Maribel Verdú...
Officiële trailer
- 30 mei 2017
IDI I SMOTRI [Come and See] – Elem Klimov (1985 / Sovjet-Unie / 140 min.)
Met open mond, de handpalmen in een opperste staat van verbijstering tegen de kaken gedrukt (een beetje zoals in Munchs schilderij “De schreeuw”), en alsmaar “Dit hou je niet voor mogelijk!” uitroepend: zo kijk je naar “Come and See”, een Russische oorlogsfilm die – aangrijpender dan “Platoon”, compromislozer dan “Saving Private Ryan” en gedurfder dan “Schindler’s List” – de oorlogshorror griezelig dichtbij brengt.
De reis naar het inferno begint nog redelijk lichtvoetig, met de veertienjarige Florya die zich – tot ontzetting van zijn snikkende moeder – enthousiast klaarmaakt om samen met een groep partizanen de bossen van Wit-Rusland in te trekken om er tegen de nazi’s te vechten. Met een pet op zijn kruin, een koffer in zijn hand en een brede lach op zijn gezicht (geestig plaatje!) staat hij in zijn armtierige huisje de partizanen op te wachten, klaar voor het grote avontuur; maar de lach zal snel worden geveegd.
In het begin lijkt het partizanenkamp nog een beetje op een plezierig scoutskamp: iedereen poseert vrolijk voor de fotograaf en de mannen zetten het op een gieren wanneer iemand door een stoel zakt. Maar een Duits verkenningsvliegtuig (dat een door merg en been snijdend elektronisch gebrom lijkt uit te stoten) maakt een einde aan de gezelligheid, en ineens zwaaien de poorten van de hel wijdopen en treden we samen met Florya het purgatorium binnen. “Come and see,” lijkt regisseur Elem Klimov te willen zeggen, “kom maar eens mee met mij en ik zal u laten zien wat oorlog is; ik zal u laten zien wat de nazi’s in mijn land hebben aangericht; en ik zal ervoor zorgen dat u de beelden nooit meer vergeet.” U bereidt zich dus maar beter voor op een memorabele trip: de gruwel die Klimov ons voorschotelt, bundelt de apocalyptische kracht van Picasso’s “Guernica” met de donkerste visioenen van Hieronymus Bosch, aangevuld met de wreedheden uit Jerzy Kosinki’s “De geverfde vogel”.
De pancarte die de overigens verbluffende eindbeelden voorafgaat, informeert ons dat de nazi’s tijdens hun doortocht door Wit-Rusland 628 dorpen hebben platgebrand, telkens met de inwoners erbij.
Deze film wordt vaak geroemd om zijn realistische weergave van de oorlogsgruwel, maar de beelden hebben vaak ook iets droomachtigs. Na een bombardement is het alsof de halfdoof geworden Florya de realiteit door een soort droomfilter ervaart; in zijn oren weerklinken bevreemdende soundscapes; wat hij rond zich ziet, heeft de geheimzinnige kracht van een hallucinatie. Op het einde van zijn odyssee is de lachende knaap verworden tot een 14-jarig wrak; het gezicht vol rimpels, het haar volledig grijs geworden, nauwelijks nog in staat om een woord uit te brengen. En reken maar dat ook u er op het eind enkele grijze haren bij zult hebben; wie aan “Come and See” begint, kan niet anders dan de tocht volbrengen. Klimov, die als kind het beleg van Stalingrad meemaakte, baseerde “Come and See” op zijn eigen ervaringen: “Ik ben in de hel geweest,” zo zei hij ooit, “en als ik alles wat ik toen heb gezien in mijn film had gestoken, dan zou zelfs ík hem niet hebben kunnen bekijken.”
“Come and See” was de laatste film die Klimov regisseerde; achteraf verklaarde hij dat dit de film was die hij al zijn hele leven lang had willen maken, en dat hiermee alles wat hij had willen zeggen, gezegd was. Hij overleed in 2003 in Moskou. Omdat “Come and See” ook nog op visueel vlak een verbluffend meesterstuk is, is een extra reden om hem te zien.
En ook omdat “Come and See” je – en sorry dat we nu even überklef uit de hoek komen – achterlaat met de ongelooflijke aandrang om je vrienden en je geliefden in de armen te nemen en heel lang vast te houden.
“Come and See”: een Russisch meesterwerk dat u tenminste één keer in uw leven moet gezien hebben.
(Erik Stockman).
Met: Alexeï Kravtchenko, Olga Mironova, Liubomiras Laucevicius, Vladas Bagdonas, Victor Lorenz...
Officiële trailer
- 26 september 2017
Japan, de zomer van 1945. Amerikaanse B-29s werpen tonnen brandbommen uit boven Kobe. De eens zo welvarende stad biedt nu een apocalyptische aanblik. Een zwarte regen van as is op de huizen en gebouwen neergedaald.
- 31 oktober 2017
- 28 november 2017
Het verhaal van “Beasts of No Nation” is al wel eens eerder verteld in de cinema, maar dat maakt het er niet minder schrijnend op: in een niet nader genoemd Afrikaans land verliest een jongetje zijn ouders in een conflict tussen regering en rebellen. Waarna hij door een militieleider/surrogaatvader wordt getraind om uit te groeien tot een gewetenloze vechtmachine, met alle littekens, lichamelijke én geestelijke, vandien. Regisseur Cary Fukunaga - sinds hij het eerste seizoen van “True Detective” afleverde een naam die hele beiaarden doet rinkelen in Hollywood - laat al te expliciete gruwel voor wat hij is, maar beschikt over genoeg talent om de film middels intelligent in beeld gezette suggestie bij momenten beenhard te maken.
Officiële trailer