Inhoudsopgave en samenvattingen nr. 125
- Je vous offre les oiseaux – Us ofereixo els ocells: audiovisuele installatie van Marta Marín-Dòmine
Marta Marín-Dòmine stelde haar installatie Us ofereixo els ocells in première voor in Barcelona, in de Sint-Agatakapel. Het werk gaat over de herinnering aan Auschwitz en de perceptie van het kamp vroeger en nu. Geïnspireerd door een wetenschappelijk artikel van Günther Niethammer, doctor in de natuurwetenschappen aan de universiteit van Leipzig en conservator van het Museum Koenig in Bonn, onderzoekt Marín-Dòmine het milieu-aspect van de herinnering. Niethammer was in 1940 oorlogsvrijwilliger en lid van de Waffen-SS en werd aangesteld als bewaker van de toegangspoort in Auschwitz. Toen commandant Rudolf Höss hoorde dat de man ornitholoog was, vroeg hij hem de verschillende vogelsoorten in het ‘interessegebied’ Auschwitz te recenseren. - Denial van Mick Jackson
Om de zoveel tijd steekt het monster van de Shoah-ontkenning weer de kop op. Van alle negationisten is David Irving wellicht de beruchtste. In 1996 spande hij een proces aan tegen Deborah Lipstadt en haar uitgever. Het zou het hoogtepunt van zijn roem worden en tegelijk het begin van zijn ondergang. Een en ander is het onderwerp van de film Denial. - Anthropoid versus HHhH: Heydrich tweemaal vermoord
Meer dan zeventig jaar na datum blijft de Tweede Wereldoorlog tot de filmische verbeelding spreken. Eén specifiek voorval uit de lange reeks vijandelijkheden, de moord op Reinhard Heydrich in Praag, werd op korte tijd tweemaal verfilmd: Anthropoid (Sean Ellis, 2016) en HHhH (Cédric Jimenez, 2017). We vergelijken beide versies en plaatsen een en ander in een bredere context. - Dunkirk van Christopher Nolan: het mirakel van een evacuatie
De evacuatie in Duinkerke in de begindagen van de Tweede Wereldoorlog is het onderwerp van Dunkirk, de nieuwe film van de Brits-Amerikaanse regisseur Christopher Nolan. De kiem van de rolprent werd gezaaid tijdens een oversteek van het Britse kanaal naar Duinkerke in 1992. Omdat Nolan zich toen te jong voelde en hij nog geen enkele ervaring had met grootschalige filmproducties, besloot de regisseur om zijn kans af te wachten en eerst de nodige expertise op te doen. Het eindproduct is een ware verrassing op vele vlakken en toont een regisseur op het toppunt van zijn creatieve krachten. - Dessins Assassins of een geschiedenis van het antisemitisme in cartoons
Sinds 22 maart 2017 loopt in het Mémorial de Caen (Frankrijk) een omvangrijke tentoonstelling over het netelige en oeroude probleem van het antisemitisme. Ze bestaat uit 170 stukken en documenten afkomstig uit de privécollectie van Arthur Langerman, een Antwerpse diamantair die in België de Shoah overleefde. - Message to Adolf: de zwanenzang van de Japanse mangatekenaar Osamu Tezuka
Message to Adolf werd tussen 1983 en 1985 in wekelijkse afleveringen gepubliceerd in het Japanse magazine Shukan Bunshun. De manga volgt de levensloop van drie Adolfs: Adolf Hitler, de Führer wiens alliantie en speciale band met Japan de meeste aandacht krijgt in het beeldverhaal, Adolf Kamil, een Duitse Jood die opgroeit in Kobe, en tenslotte Adolf Kaufmann, de zoon van de Duitse ambassadeur Wolfgang Kaufmann en zijn Japanse vrouw Yukie. Tezuka brengt het Oosten en het Westen samen in een humanistisch stripverhaal dat oorlog, racisme en onderdrukking scherp veroordeelt en oproept tot solidariteit tussen volkeren. - Quand le bourreau prend la parole (Anneleen Spiessens)
Naar aanleiding van de gewelddadige conflicten uit de 20ste en vroege 21ste eeuw is er nieuwsgierigheid ontstaan naar de verhalen van daders (‘bourreaux’), en misschien wel de noodzaak om naar hen te luisteren om zo een beter inzicht te krijgen in de historische gebeurtenissen. Maar welk platform moeten we daders geven? Hebben ze wel het recht om te spreken? Moeten we hun dezelfde status geven als de overlevenden, namelijk die van ‘getuige’? Hoe moeten we hun stem weergeven, welk antwoord bieden we hun? Kortom, welk ethisch standpunt nemen we in ten opzichte van de dadergetuigenis? Quand le bourreau prend la parole gaat op zoek naar aanknopingspunten. - Memory Trilogy van Maya Zack
Het werk van Maya Zack opent een venster op een aparte tijd-ruimte. De verbeelde situaties, vol persoonlijke projecties, zijn evenzovele pogingen om bedolven ‘herinneringen’ weer wakker te schudden. Concreet reconstrueert de kunstenaar een wereld via thema’s (aan- en afwezigheid, slachtoffers en beulen, leven en dood) die ze ensceneert via een archeologie van door poëzie en kunst gesublimeerde sporen.
‘Engagement is een vorm van reageren op de geschiedenis’, zei Stéphane Hessel, filosoof, diplomaat en peetvader van de Indignados-beweging. Dat motto gaat ook op voor de Belgische theatermaker Thomas Bellinck. In de voorstellingen van theatergezelschap Steigeisen, dat hij samen met acteur Jeroen Vander Ven heeft opgericht, speelt geschiedenis steevast een centrale rol.
- Inleiding (Régis Schlagdenhauffen)
- De vervolging van homoseksuelen tijdens het naziregime (Florence Tamagne)
Florence Tamagne herinnert ons aan het feit dat de vervolging van Duitse homoseksuelen door de nazi’s een periode van twaalf jaar beslaat (1933-1945). De meer dan 100 000 aanhoudingen over het hele land en vaak ongeziene vervolgingsmethoden geven aan hoeveel belang het nationaal-socialistische regime hechtte aan de uitroeiing van homoseksualiteit. Ze werkte een arsenaal uit repressieve en preventieve maatregelen: medische behandelingen onder dwang, castratie, experimenten. Tienduizenden leven van vrouwen en mannen werden zo verwoest. Ze werden opgesloten in gevangenissen en concentratiekampen; slechts enkelen wisten te overleven. - “This Kind of Love”: Descriptions of Lesbian Behaviour in Nazi Concentration Camps [‘This Kind of Love’: verslagen van lesbisch gedrag in naziconcentratiekampen] (Claudia Schoppmann)
Het artikel van Claudia Schoppmann biedt een overzicht van het onderzoek naar het lot van lesbische vrouwen onder de nazidictatuur. Aan de hand van getuigenissen van overlevenden schetste ze de levendige lesbische subcultuur in de concentratiekampen, maar ook de spanningen die ontstaan binnen een gesloten wereld waarin homoseksuele vrouwen om verschillende redenen geïsoleerd leefden. Vele vrouwen bleven met name niet gespaard van seksueel geweld. - Denounced as a Lesbian: Elli Smula (1914-1943), Working Woman from Berlin [Verklikt omdat ze lesbisch was: Elli Smula (1914-1943), aan arbeidersvrouw uit Berlijn] (Claudia Schoppmann)
Portret van Elli Smula, die in november 2015 een Stolperstein kreeg in de Singerstrasse 120 in Berlijn. - De bestraffing van homoseksualiteit in Frankrijk tussen 1940 en 1945 (Jean-Luc Schwab)
De auteur beschrijft hoe de vervolging van homoseksuelen precies werd uitgevoerd in Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Die varieerde naargelang de streek. In de zogeheten ‘vrije zone’, in bezet Frankrijk en in de geannexeerde regio’s (Elzas en Moselle) is er sprake van verschillende soorten gerechtelijke en niet-gerechtelijke vervolging. In het ‘vrije Frankrijk’ worden homoseksuelen vanaf 1940 administratief opgesloten. In de bezette gebieden kon elke Fransman die ‘tegennatuurlijke’ betrekkingen had met een bezettingssoldaat vervolgd worden door een speciale Duitse rechtbank op basis van artikel 175 van het strafrecht van het Derde Rijk. In geannexeerde Frankrijk werden zowel gerechtelijke als niet-gerechtelijke maatregelen ingezet met het oog op de Gleichschaltung of nazificatie van deze oostelijke departementen. Uiteindelijk werden 370 homoseksuelen het slachtoffer van dit beleid; de meerderheid werd opgesloten in een heropvoedingskamp (Schirmeck). - Het militante LGBT-milieu en deportatie op grond van homoseksualiteit (Sam Seydieh)
De deportatie van homoseksuelen ter sprake brengen is van bijzondere betekenis in het militante LGBT-milieu in Frankrijk omdat de kwestie mee gestalte gegeven aan het engagement voor de homoseksuele zaak. Welke betekenis krijgt het oorlogsverleden binnen dit engagement? Welke dialectische verhouding ontstaat tussen individu en collectief? Deze algemene vragen vormen de basis van een onderzoek dat is gebaseerd op biografische interviews met 22 activisten (m/v), observaties tijdens plechtigheden en activiteiten, en historische documenten uit het militante archief.
Varia
- Van de Vriendenkring van Gewezen Politiek Gevangenen in Silezië tot Stichting Auschwitz: bouwen aan de Belgische gedachtenis (Sarah Timperman)
Tegen het einde van de bezetting rees in België en andere Europese landen de kwestie van de gedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Er ontstonden concurrerende herinneringen die niet met elkaar te verzoenen vielen. In België werd de herinnering aan de bezetting, en de overdracht van die herinnering, vanaf het begin gemonopoliseerd door de voormalige politiek gevangenen. In de eerste twee decennia na de oorlog stond de herdenking daardoor in het teken van vaderlandsliefde en het krijgsgebeuren. Het Joodse lijden kwam amper in beeld. Pas vanaf de jaren zestig, maar vooral vanaf de jaren tachtig, ging de publieke opinie de ware betekenis beseffen van de uitroeiing van de Joden. Door het succes van het negationisme, de opkomst van extreemrechts en de manier waarop de Joodse gemeenschap haar eigen verleden benaderde, ging men gaandeweg beseffen dat de Shoah een uniek karakter had. Tijdens de jaren negentig stond de herinnering aan de Joodse genocide centraal en Auschwitz werd een symbool. Tegelijkertijd ontstond een tegengestelde beweging, namelijk de symbolische verdringing van de politiek gevangenen. Een halve eeuw na het einde van de Tweede Wereldoorlog waren we geëvolueerd van een patriottische gedachtenis waarin geen plaats was voor de Joodse ervaring naar een herinnering aan de Tweede Wereldoorlog waarin ‘mensenrechten’ en de judeocide centraal stonden. In dit artikel willen we analyseren hoe de Belgische Vriendenkring van Gewezen Politiek Gevangenen in Silezië – die in 1976 de Belgische Vriendenkring van Auschwitz werd en de voorloper is van de huidige Stichting Auschwitz – in deze evolutie past.
- De Louizalaan 347 en de Sipo-SD van Brussel (Lieven Saerens)
In dit artikel bespreken we eerst het ontstaan van het Reichssicherheits-hauptamt (RSHA, centrale veiligheidsbureau van het Derde Rijk) in nazi-Duitsland. Vervolgens richten we ons op de situatie in het bezette België. De werking van de Sipo-SD (Sicherheitspolizei und Sicherheitsdienst), de SS-politie in Brussel die onder het RSHA viel, komt uitgebreid aan bod in een derde deel. We presenteren daarna de Sipo-SD-gebouwen op de Louizalaan 347 alvorens in een laatste deel een overzicht te bieden van het naoorlogse onderzoek naar de Brusselse Sipo-SD en de schadevergoedingen die werden geëist door de originele eigenaars van de appartementen op het voorgenoemde adres. Bijzondere aandacht zal uitgaan naar de expertise van de kelders.
Boekenplank
Herinneringslabo
- Collectief geheugen en didactiek: Los años del terror (50 preguntas sobre el conflicto armado en Peru, 1980-2000) van Jesús Cossío (Mylène Herry)
Los años del terror is een recent boek (2016) van Jesús Cossío, een Peruaans striptekenaar die het bij voorkeur heeft over het interne conflict in zijn land in de jaren tachtig en negentig. Hij is de auteur van twee albums, Rupay (2008) en Barbarie (2010), waarin hij op grafische wijze een reeks gewelddadige episodes aankaart tussen de FF. AA (Fuerzas Armadas/het Peruaanse leger), de rebellenbewegingen PCP-SL (Partido Comunista del Perú-Sendero Luminoso/ Peruaanse Communistische Partij-Lichtend Pad) en MRTA (Movimiento Revolucionario Túpac Amaru/ Revolutionaire Beweging Túpac Amaru), en/of paramilitaire organisaties. Die episodes werden uitvoerig onderzocht tijdens de werkzaamheden van de CVR (Comisión de la Verdad y Reconciliación/ Waarheids- en Verzoeningscommissie).
Het Tijdschrift staat online op
openedition.org
Alle nummers
-
Nr. 139 (10/2024) De Bevrijding
Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van de bevrijding van België wijden we een themanummer van ons tijdschrift aan de bevrijding van het land.
Nr. 138 (04/2024) Rechtzaken
Dit dossier zal over processen gaan die een juridisch antwoord hebben geboden op een vraag naar gerechtigheid. Verschillende gevallen zullen aangesneden worden gaande van Istanboel en het Artsenproces te Neurenberg tot de Duitse politiemannen van de Jodenafdeling te Brussel en de gacacaprocessen in Rwanda.
Nr. 137 (10/2023) Jeugdliteratuur in het licht van de Holocaust
In België is onderzoek naar de relatie tussen jeugdliteratuur en de Holocaust zeldzaam, in tegenstelling tot de ruime aandacht die het fenomeen in Amerika (iedereen kent immers Art Spiegelman’s Maus) en in andere Engelstalige landen genoot. Kinderboeken waarin de Holocaust in woord en beeld wordt uitgebeeld zijn in landen zoals België en Frankrijk na de oorlog nochtans steeds in aantal blijven groeien. Terwijl literaire kritiek en onderzoek nog in de kinderschoenen lijken te staan, zal dit dossier aantonen dat de kritische analyse van dit corpus van groot belang is voor de toekomst.
Nr. 136 (04/2023) Daders
De dader of beul heeft altijd gefascineerd en angst aangejaagd. De daders van massamisdaden zijn diegenen die de vernietiging van een specifieke groep uitvoeren, vergemakkelijken of bevelen. Nummer 100 van Getuigen: Tussen geschiedenis en herinnering, dat in september 2008 verscheen, boog zich over nazi-beulen. Dit dossier biedt de lezer een historische en criminologische benadering van andere genocides van de 20e eeuw.
Nr. 135 (10/2022) Ongehoorzaamheid
Dit dossier gaat over het concept van ongehoorzaamheid in oorlogstijd. Het fenomeen van burgerlijke ongehoorzaamheid klinkt misschien bekend in deze tijden van redelijk ongebreideld protest, maar er was een tijd dat gehoorzaamheid de regel was. In een militaire context werd ongehoorzaamheid vaak gevolgd door dodelijke gevolgen. In dit dossier staan drie gebeurtenissen uit de Eerste Wereldoorlog en één uit de Algerijnse oorlog (1954-1962) centraal.
Nr. 134 (04/2022) De moord op de ‘nuttelozen’
Tijdens de Tweede Wereldoorlog wenste het naziregime niet alleen het voor haar gevaarlijke Joodse ‘ras’ te vernietigen. Alvorens deze plannen in daden om te zetten, vermoordden de nazi’s massaal zogenaamde ‘minderwaardigen’ die niet binnen hun raciaal-eugenetische ideologie en Weltanschauung pasten. Mentale en lichamelijke mindervaliden zouden gedurende het hele wereldconflict systematisch slachtoffer worden van de pseudomedische, maar moordzuchtige naziwaanzin.
Nr. 133 (10/2021) 1918-1938: De politisering van de muziek in Europa
Dit dossier zal dieper ingaan op het gebruik en misbruik van de muziek door de politieke wereld tijdens het interbellum. Er zijn veel voorbeelden van hoe de politieke propaganda zich genesteld heeft in de Europese muziekcultuur.
Nr. 132 (04/2021) AKTION REINHARDT en AKTION ERNTEFEST
Tijdens Aktion Reinhardt werden van maart 1942 tot november 1943 bij benadering 1,8 miljoen Poolse Joden omgebracht in de gaskamers van Bełżec, Sobibór, Treblinka en Majdanek. De Joden die aan de gaskamers wisten te ‘ontsnappen’ werden op 3 en 4 november 1943 – tijdens Aktion Erntefest – doodgeschoten in Majdanek, Trawniki en Poniatowa.
Nr. 131 (10/2020) Oorlog in de Stille Oceaan
Het jaar 2020 markeert ook de 75e verjaardag van het einde van de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan of – moeten we het nog herhalen – het echte einde van de Tweede Wereldoorlog. De geschiedenis van deze oorlog is doorgaans weinig bekend bij, en wordt soms genegeerd door het grote publiek in Europa. In het beste geval zijn de filmliefhebbers bekend met fragmenten uit Amerikaanse films over dit onderwerp. De Pacifische oorlog, die ook wel de Tweede Wereldoorlog in Oost-Azië en de Grote Oceaan wordt genoemd, was het toneel van de Tweede Wereldoorlog, die zich afspeelde in Azië, de Stille Oceaan, de Indische Oceaan en Oceanië. Geografisch gezien was dit het grootste conflictgebied van de oorlog, bestaande uit de uitgestrekte Stille Oceaan, het zuidwesten van de Stille Oceaan en Zuidoost-Azië. Het omvatte ‘perifere’ conflicten zoals de Tweede Chinees-Japanse Oorlog (begonnen op 7 juli 1937) en de Sovjet-Japanse Oorlog (begonnen op 9 augustus 1945).
Nr. 130 (04/2020) Receptie van de Holocaust en mentaliteitswijziging in Joodse en Christelijke milieus
De receptie van de Holocaust zet een bewustwordingsproces voor de hele mensheid in gang en spoort ons allen aan tot een kritische bevraging. In dit dossier stellen we de modaliteiten en de uitdagingen, verbonden met het doorgeven van de geschiedenis van de Holocaust voor en we evalueren ze. Daarnaast motiveren we de verschuivingen in identiteit en mentaliteit die eruit voortvloeien. Hoe zag het katholicisme het judaïsme vóór en tijdens de Holocaust? Met welke joodse en interreligieuze rituelen wordt de Holocaust in Israël en in de Verenigde Staten herdacht? De evolutie van de Joodse houding ten opzichte van de Holocaust wordt uit de doeken gedaan aan de hand van de analyse van de zogenaamde Bitburg-controverse, die ontstond door het bezoek van president Ronald Reagan aan het Duitse Soldatenfriedhof van Bitburg (Duitsland) in mei 1985. De zaak van het karmelietessenklooster van Auschwitz (1985-1993) ten slotte, toont aan hoezeer de Kerk in België en Frankrijk betrokken was bij de oplossing van het conflict en is zonder twijfel een mijlpaal binnen de “catechese van de erkenning” van de Kerk ten opzichte van de Joden. De geschiedkundige antwoorden van dit dossier op de vraagstelling met betrekking tot de Holocaust kunnen bepalend zijn voor het voortbestaan van het judaïsme en de betrekkingen tussen judaïsme en christendom.
Inhoudsopgave en samenvattingenNr. 129 (10/2019) De erkenning van de slachtoffers
De voorbije decennia heeft de opvatting postgevat dat de slachtoffers van massamoorden onze erkenning verdienen. Ze zijn niet meer weg te denken uit onze herdenkingscultuur. Dit dossier geeft een stand van zaken en werpt een blik op het ruime spectrum aan maatregelen die een blijvende erkenning moeten waarborgen. Er zijn de eenvoudige herdenkingsmomenten, maar ook en vooral de doelgerichte juridische acties binnen de strafrechtspraak op internationaal niveau die de slachtoffers van gewelddaden voor het voetlicht brengen. Er is andermaal aandacht voor de diverse aspecten van de problematiek van de erkenning, vooral daar waar een vorm van rivaliteit tussen de slachtoffers ontstaat. Tot slot belicht het dossier de transgenerationele dimensie. Diverse thema’s maken het voorwerp uit van concrete onderzoeksdomeinen. In dit dossier komen onder andere de genocide op de Tutsi in Rwanda en de aandacht voor de slachtoffers van massamoorden in de cinematografie aan bod.
Inhoudsopgave en samenvattingenNr. 128 (04/2019) De herinnering aan de genocide op de Tutsi, 25 jaar later
April 1994. Op de televisieschermen in Europa worden beelden getoond van verminkte lichamen in Rwanda. 25 jaar later willen wij herdenken.Nr. 127 (10/2018) 1918 en het voortdurende geweld
Honderd jaar geleden, in november 1918, eindigde de Eerste Wereldoorlog. Na vier jaar bloedige oorlog keerde de vrede weer in Europa. Althans, zo leek het vanuit het gezichtspunt van de overwinnaars, en zo zal het ook lijken vanuit het gezichtspunt van een vredesgezinde eeuwherdenking honderd jaar later. De historische werkelijkheid was weerbarstiger. Op z’n minst tot 1923 bleef het geweld voortduren in de vorm van revoluties en contrarevoluties, burgeroorlogen en oorlogen. En ook de geesten bleven in de ban van het geweld, zowel te linker- als te rechterzijde.
In het themanummer ‘1918 en het voortdurende geweld’ reconstrueert Getuigen hoe Europa na 1918 in de greep bleef van het geweld en hoe de oorlog zijn stempel drukte op een geweldcultuur die zou exploderen in het totale geweld van de Tweede Wereldoorlog.Nr. 126 (04/2018) Vragen over de toekomst van de herinnering
Op 20 en 21 januari 2017 vond in het Luxemburgse Esch-sur-Alzette het colloquim Questions sur l’avenir du travail de mémoire / Fragen zur Zukunft der Gedenk- und Erinnerungsarbeit plaats, waar verschillende sprekers zich bezonnen over de toekomst van het herinneringswerk. Dankzij Frank Schroeder, directeur van het Musée national de la résistance in Esch en initiatiefnemer van het congres, konden we in dit dossier zes lezingen publiceren die een antwoord trachten te formuleren op de volgende vragen: Hoe bouwen we een kritische herinneringscultuur rond de Shoah op, die komaf maakt met mythes en nationale fragmentering? En hoe vangen we de afwezigheid van rechtstreekse getuigen op? Wie geeft wat door in de toekomst, en hoe?Inhoudsopgave en samenvattingen
Nr. 125 (10/2017) Vervolging van homoseksuelen door de nazi's
Dankzij het toegenomen aantal studies over het onderwerp is de afgelopen jaren onze historische kennis gegroeid over de vervolging en deportatie van homoseksuelen door de nazi’s. In dit dossier geven we het woord aan zowel ervaren als jonge onderzoekers. Zij werpen licht op het bijzondere lot van vrouwelijke en mannelijke homoseksuelen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en bestuderen hoe de herinnering aan deze episode evolueerde na de oorlog.Nr. 124 (04/2017) Muziek in de kampen
Muziek vormde een belangrijk onderdeel van het leven in een concentratiekamp, al dan niet geleid door de nazi’s. Welke soort muziek werd daar gecomponeerd en uitgevoerd, en wat was de precieze functie ervan? Was het een overlevingsmechanisme, een vorm van verzet voor de gedetineerden, een manier om hoop en menselijkheid uit te drukken? Of was het een instrument van terreur in handen van de kampbewakers? En wat is de rol van muziek in het herinneringswerk? Deze vragen vormen de rode draad doorheen het dossier.Nr. 123 (10/2016) Translating Memory
Presentation of the dossier: What is the relationship between testimony, defined as a more or less ritualized firstperson account of political violence, and translation? Correspondingly, how does the translator position herself towards the witness? Can the translator be, or become, a witness? How, when and why are testimonies translated? Which linguistic and discursive strategies do translators resort to when faced with ethically challenging texts? Which role do they play exactly in the transmission of the historical knowledge, cultural values or social critique conveyed by the testimony? Does translation weaken or rather reinforce the relevance and impact of the original statement? How important is translation in literary, political and institutional settings? Do these specific settings determine translation practice in significant ways? To which extent can subsequent processes of transcription, editing, translation and archiving affect the source text? And how accurate are the boundaries we draw to distinguish witnessing from translating, documentary from literary testimony, the original from its translation? These are the main questions we intend to explore in our dossier.Nr. 122 (04/2016) Revisionisme en negationisme
In de strikte betekenis van het woord is negationisme ‘de doctrine die de realiteit van de genocide door de nazi's op de Joden ontkent, meer bepaald het bestaan van de gaskamers’ (Larousse online). Bij uitbreiding slaat het begrip ook op de ontkenning van andere genocides en misdaden tegen de mensheid. De literatuur over het negationisme is omvangrijk: in veel landen zijn er zowel studies over het negationisme zelf als biografieën van negationisten. De argumentatieve en retorische strategieën van de negationisten zijn in het lang en het breed blootgelegd en websites ontmaskeren systematisch hun drogredenen. Er bestaat dus al behoorlijk wat betrouwbare informatie over het fenomeen. Toch is het om diverse redenen noodzakelijk om erop te blijven terugkomen.Nr. 121 (10/2015) Extreem geweld op/in scène
Extreem geweld schuwt het beeld niet. Het spat van het scherm. Surft van het ene medium naar het andere, van de ene stijl naar de andere – reportages, documentaires, fictie, allerlei kunstvormen. Theater houdt zich afzijdig van die gretige klopjacht, hoewel ook hier het thema steeds terugkeert. Maar op een andere manier. Al van bij zijn ontstaan onderzoekt theater de voorstelling van geweld, maar het wist op haast miraculeuze wijze te ontsnappen aan de vaak steriele polemiek rond het verbod (of niet)… op de representatie van de Holocaust. De ‘theatrale’ benadering van extreem geweld getuigt vandaag dan ook van een verfrissende jeugdigheid en een onvermoeibaar streven naar de juiste verhouding tussen ethiek en esthetiek.
Nr. 120 (04/2015) Herinnering aan de Armeense genocide
De Armeense genocide van 1915 vormt vandaag nog steeds het onderwerp van vele debatten en controversen. De geschiedenis geeft aanleiding tot intentieverklaringen, inzet en verzet, en zelfs ontkenning. Toch worden steeds openlijker banden gesmeed, bruggen gebouwd en gesprekken gevoerd tussen de Armeense en Turkse gemeenschap. Is verzoening mogelijk?
Nr. 119 (12/2014) 70 jaar geleden: Auschwitz. Terugblik op Primo Levi
27 januari 1945. Zeventig jaar geleden wandelden de eerste soldaten van het Rode Leger Auschwitz binnen. Men zou kunnen zeggen dat het kamp toen werd ‘bevrijd’, hoewel Auschwitz, en geen enkel ander nazikamp, ooit een prioriteit vormden voor de Geallieerden. Primo Levi was een van de weinige overlevenden die zich wisten te verbergen en zo ontsnapten aan de gedwongen evacuaties. Jood, gedeporteerde, chemicus, getuige, schrijver: we blikken terug op deze complexe figuur, op zijn evolutie tot wat hij zelf een ‘professionele overlevende’ noemde, op zijn oeuvre. En op de betekenis die hij aan de woorden ‘verzet’ en ‘engagement’ gaf.
Nr. 118 (09/2014) Dictatuur en terreur in Argentinië, Chili en Uruguay
Tussen 1970 en 1990 kennen Argentinië, Chili en Uruguay een bijzonder gewelddadige periode van dictatuur en staatsterreur. Het proces van democratisch herstel in de jaren daarna gaat onvermijdelijk gepaard met de constructie van verhalen en herinneringen die het verleden vormgeven. De figuur van het slachtoffer staat centraal in dit proces, en wordt kritisch geanalyseerd in de teksten die Claudia Feld, Luciana Messina en Nadia Tahir hebben verzameld.
Nr. 117 (03/2013) Hoe herinneringen zich tot elkaar verhouden
Nr. 117 (maart 2013): Amis ? Ennemis ? Relations entre mémoires [Vriend of vijand? Hoe herinneringen zich tot elkaar verhouden]
Er werd al veel gesproken en geschreven over groepsherinnering, waarbij onderlinge relaties tussen herinneringen en hun geschiedenis vaak worden beschreven in termen van conflict, ‘oorlog’, concurrentie. Zo ontstonden krachtige clichés, een soort van algemeen aanvaarde doxa over het collectieve en culturele geheugen. Met dit dossier willen we een kritische analyse bieden van deze concepten en deze doxa. We onderzoeken met name de opkomst, de samenstelling en de onderlinge verbanden tussen verschillende herinneringen rond de grote gewelddadige periodes van de 20e eeuw. Welke relaties zijn mogelijk tussen deze herinneringen, die zich misschien niet op dezelfde gebeurtenis enten maar wel degelijk een aantal kenmerken en thema’s delen?Nr. 116 (09/2013) Herdenkingsreizen
Moeten we bang zijn van het fenomeen ‘herinneringstoerisme’? Of moeten we leren leven met die realiteit? Valt elke bezoeker, in groep of individueel, voortaan onder de categorie van ‘toerist’? Of is die categorie een intellectuele simplificatie die ver afstaat van wat men tijdens zo’n bezoek ervaart? We moeten de vraag ietwat anders formuleren, wanneer we kijken naar de begeleide reizen die voor jongeren worden georganiseerd, voornamelijk door leerkrachten. In dit dossier geven we het woord aan historici en pedagogen die ervaring hebben met herinneringsreizen.
Nr. 115 (03/2013) Spanje en de opbouw van de gedachtenis
In dit nummer trachten we inzicht te krijgen in de veelsoortige identiteiten en relaties tussen herinneringen en representatievormen in het hedendaagse Spanje. Het is vandaag van essentieel belang om een nieuw licht te werpen op de gelaagde herinnering aan de burgeroorlog, de ballingschap en de repressie onder Franco. Verder herbekijken we de manier waarop andere herinneringen, zoals die aan de Shoah, werden ontvangen en geïntegreerd. In het bijzonder richten we onze aandacht op de spanningen – soms antagonistisch, soms productief – die bestaan tussen officiële evenementen, acties van verenigingen en artistieke initiatieven.
Nr. 114 (12/2012) Gedenkplaatsen
Herdenkingsplaatsen vormen het tastbare spoor van de Europese herinnering en geschiedenis van de twintigste eeuw. Maar hoe zien zij er vandaag uit? Sinds tien of vijftien jaar zijn de criteria voor het tentoonstellen en het bewaren van de sites vaak grondig veranderd, net zoals de nieuwe ontwikkelingen in het historisch onderzoek onze visie en interpretatie van het verleden hebben veranderd. Ondertussen zijn het niet meer zozeer de getuigen, maar eerder professionele historici, die de geschiedenis schrijven. Toch is dat niet de enige oorzaak van de evolutie in het domein: men is zich bewuster geworden van het belang van overdracht en herinneringseducatie, en bovendien heeft de archeologie het historisch onderzoek veel bijgebracht. We hebben de ideologische sluier van ons afgeworpen die zo bepalend is geweest voor onze opvatting van de permanente tentoonstellingen, het behoud van de sites en de organisatie van de bezoeken. Kunnen we stellen dat een nieuw tijdperk is aangebroken in de herinneringsoverdracht? Hiermee zetten we in elk geval voluit in op het heden evenals de toekomst.
Nr. 113 (09/2012) De taboes van de Duitse geschiedenis
De meest pijnlijke en ambivalente periodes uit de twintigste-eeuwse Duitse geschiedenis worden gekenmerkt door talrijke taboes die in literatuur, fotografie en film opduiken in de vorm van een ‘terugkeer van het onderdrukte’. De artikels in dit dossier behandelen enerzijds de problematiek van het antisemitisme en de houding van de Duitssprekende bevolkingen tegenover de Shoah. Anderzijds onderzoeken ze hoe mensen het geweld ondergingen van de bombardementen, de vlucht voor het Rode Leger en de massale verkrachtingen.
Nr. 112 (06/2012) De kinderen van de Spaanse burgeroorlog
Dit dossier is gewijd aan de ervaringen en culturele voorstellingen van kinderen tijdens de Spaanse burgeroorlog. We confronteren de ervaring van de kinderen – een ervaring die op vele manieren uitdrukking kreeg tijdens en na het conflict – met de voorstellingen die volwassenen van diezelfde kinderen maakten. Zo hopen we inzicht te krijgen in een conflict dat een bevolking, die samenleefde op eenzelfde grondgebied, volledig wist te verscheuren.
Nr. 111 (12/2011) Gevaarlijk spel tussen kunst en propaganda
Politieke instellingen (politieke partijen en regeringen) gebruiken de media om zichzelf in de kijker te werken, om een reputatie op te bouwen en het publiek te overtuigen van hun boodschap. Voor autoritaire besturen vormen de media een middel om hun heerschappij te verstevigen. Hoe hebben kunstenaars in het verleden kunnen meewerken aan propaganda, waarvan het utiliteitsstreven nochtans haaks staat op de doelstellingen die men traditioneel aan kunst verbindt? Hebben zij hun intrinsiek artistieke project verloochend, of hebben ze het zelf bewust vervormd?
Nr. 110 (10/2011) Volksverhuizingen, deportaties, verbanningen
Criminele groeperingen en staten gebruiken volksverhuizingen om bepaalde bevolkingsgroepen te isoleren of uit de weg te ruimen. Niet alleen worden hun mensenrechten geschonden, deze groepen verdwijnen ook uit de publieke ruimte, verliezen hun houvast en hun sociaal netwerk. Ze worden dan ook makkelijk het slachtoffer van dwangmaatregelen (uitzetting uit hun territorium, dwangarbeid …) of geweld (hongersnood, slachtpartijen, genocide …). Sinds de Eerste Wereldoorlog is dit fenomeen wereldwijd alleen maar toegenomen en kreeg het ook een ‘memoriële’ dimensie: er ontstond een herinnering rond de verhuizingen, waarvan we vandaag de sporen terugvinden in literatuur, tentoonstellingen en musea. Met dit dossier willen we juist de aandacht vestigen op die dubbele beweging, historisch en memorieel.
Nr. 109 (03/2011) Oorlogen en genociden in het stripverhaal
Het stripverhaal was betrokken bij de donkerste bladzijden van de menselijke geschiedenis, in een ondergeschikte rol of achteraf terugblikkend op de oorlogen en volkerenmoorden in de twintigste eeuw. In het eerste deel van dit dossier belichten we hoe Franse, Britse en Nederlandse stripuitgevers en -auteurs zich tijdens de Tweede Wereldoorlog ten dienste stelden van de bezetter of zich net tegen hem gingen verzetten. Via de bijdrage van het stripverhaal aan de oorlogsinspanning richten we de schijnwerpers op het potentieel van het medium als actie- en propagandamiddel. In het tweede deel van het dossier komt aan bod hoe stripauteurs achteraf bepaalde gebeurtenissen weergeven. Door het creatief behandelen van onderwerpen die lang als ontoegankelijk werden beschouwd bewijst het stripverhaal dat het tot veel meer in staat is dan alleen maar een ‘reconstructie’ van de feiten. Denk daarbij aan beide wereldoorlogen, de volkerenmoorden op de Armeniërs, de Joden, de Cambodjanen en de Tutsi’s, en de bloedbaden in Sabra en Sjatila.
Nr. 108 (09/2010) Behandeling van de geschiedenis in de documentaire film
In dit dossier worden de knelpunten onderzocht aangaande geschiedschrijving voor televisie. De nadruk ligt op historische documentaires die werden geproduceerd voor en door televisie, want dat is tegenwoordig het belangrijkste medium voor historische overdracht. Er is aandacht voor historici die in hun werk de verhouding behandelen tussen het beeld en zijn cognitieve waarde (Annette Becker, Laurent Veray, Isabelle Veyrat-Masson), maar ook voor andere onderzoekers en docenten (Charles Heimberg, Fanny Lautissier, Matthias Steinle). Daarnaast kregen ook diverse betrokkenen aan productiezijde het woord: regisseurs (Patricia Bodet, Serge Viallet), producers (Jacques Kirsner) en documentalisten die zich specialiseren in opzoekwerk in filmarchieven (Anne Connan, Christine Loiseau). Omdat La chaconne d'Auschwitz bijzonder relevant is voor nagedachteniskwesties en het statuut van de waarheid wordt deze documentaire van Michel Daëron geanalyseerd door de geschiedkundige/historisch adviseur Sonia Combe en vervolgens van commentaar voorzien door de regisseur zelf en door de monteur Eva Feigeles.
Nr. 107 (06/2010) De bekentenis
In de loop van de geschiedenis is de bekentenis opgeschoven van de juridische en/of christelijke sfeer naar een reeks andere sociale contexten. Dit blijkt uit de bijdragen in dit dossier, waarin de bekentenis structureel wordt onderzocht door een reeks medewerkers: taalkundigen, specialisten in de literatuurwetenschap, geschiedkundigen en onderzoekers op het vlak van informatie- en communicatiewetenschap. Via de analyse van literaire en andere teksten, speel- en andere films en/of specifieke historische gebeurtenissen laten zij zien dat de bekentenis het gevolg is van de verhouding die een groep of persoon heeft met zijn/haar verleden en toekomst, maar net zo goed met anderen, namelijk de bestemmelingen. Verschillende auteurs hebben het over de waarheidsclaim van de bekentenis, terwijl anderen aantonen dat ze ook haaks op de waarheid kan staan of een andere waarheid kan uitdrukken dan de toehoorders verwachten.
Nr. 106 (03/2010) Valse getuigen
In de humane en sociale wetenschappen wordt tegenwoordig steeds meer aandacht besteed aan getuigenissen en getuigen. De keerzijde van de medaille is dat valse getuigenissen en getuigen worden verwaarloosd, of overgelaten aan zij die dit fenomeen aanklagen. Omdat we een en ander toch serieus moeten nemen, doen we de test en stellen een reeks vragen: we worden vaak ‘tot getuige genomen’, maar wat zijn de sociale en psychologische contexten waarin we kort- of langdurig geloof hechten aan een vals getuigenis? Welke rol speelt de culturele en media-industrie hierbij? Hoe verhouden valse getuigenissen, fictieve getuigen en fictie zich tot elkaar?
Nr. 105 (12/2009) Charlotte Delbo
De vooraanstaande intellectueel en theaterfiguur Charlotte Delbo (1913-1985) zette zich al vroeg in voor de communistische zaak, hoewel ze nooit lid werd van de partij. Ze was actief in het verzet, werd opgepakt en gedeporteerd met het transport van 24 januari 1943. Ze werd eerst opgesloten in Auschwitz en vervolgens naar Ravensbrück overgebracht. Haar getuigenis, een van de belangrijkste over de gruwel van de naziconcentratiekampen, leeft voort in een reeks teksten, vooral voor het theater. Daaruit blijkt haar engagement tegen elke vorm van politieke onderdrukking, of het nu gaat over Algerije, Chili, Griekenland of de goelags.
Nr. 104 (09/2009) Nogmaals antifascisme. Geschiedenis, ideologie, gedachtenis
Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van de val van de Muur en het verdwijnen van de DDR kijken we opnieuw naar het antifascisme als een van de hoekstenen van het ‘andere’ Duitsland. Of het nu gaat om antifascisme ‘op bevel’ dan wel om een mythe, in dit dossier nemen we het begrip weer onder de loep, waarbij we rekening houden met de historische werkelijkheid en ideologische manipulatie. Uit recent onderzoek in zo goed als onontgonnen archieven komt een genuanceerder beeld naar voren van het Oost-Duitse antifascisme, inclusief zijn betrachtingen, grenzen en gedachtenis. Om een vergelijking mogelijk te maken was het belangrijk om ons niet tot het Duitse geval te beperken. Zo hielden we rekening met de beeldvorming rond het Italiaanse en Franse antifascisme, de complexe geschiedenis van het Sloveense verzet in Oostenrijk en de ups en downs van een vereniging als de WIDF (Women's International Democratic Federation). In het dossier worden historiografische onderzoeken afgewisseld met analyses van biografische documenten, heroïsche figuren, tentoonstellingen, monumenten en literaire werken, dit alles vanuit cultuurwetenschappelijk oogpunt.
Nr. 103 (06/2009) Nazimisdaden en genociden op het scherm
In dit dossier gaan we dieper in op een aantal kwesties. We maken de balans op van een iconografie die sterk bepalend is geweest tijdens de tweede helft van de twintigste eeuw, in die mate dat het concentratiekampthema een apart genre werd in film, fotografie en kunst. De beelden die de geallieerde troepen aan het eind van de oorlog draaiden toen ze de naziconcentratiekampen ontdekten, maakten inderdaad een verpletterende indruk. Volgens sommigen lagen ze zelfs aan de oorsprong van de filmische moderniteit. Sporen daarvan zijn terug te vinden in de documentaire, fictie-, avant-gardistische en populaire film en in allerlei visuele producties uit de vier windstreken. Je kunt zelfs stellen dat de cinema van de voorbije veertig jaar de institutionalisering van de Shoah niet zozeer heeft begeleid als wel gestimuleerd. Hoe moeten we die aanhoudende invloed begrijpen?
Nr. 102 (03/2009) Representatie van politieke misdadigers. Kunst, film, theater...
Kunst en literatuur hebben altijd veel aandacht besteed aan misdaden en massale geweldpleging (martelingen, slachtpartijen en slagvelden) en dat is ook vandaag nog het geval. In de jaren 1960 werden de nazimisdaden al op het toneel aangeklaagd door de misdadigers zelf op te voeren (Die Ermittlung van Peter Weiss, Der Stellvertreter van Rolf Hochhuth). Maar het fenomeen reikt verder dan het nazisme. Zoals elke tiran had ook Franco zijn hagiografen en dubbelzinnige Falange-figuren vonden recentelijk nog hun weerslag in Spaanse romans in het teken van de herinnering. Met betrekking tot Rwanda beginnen er verslagen te verschijnen van de hand van genocidedaders. Ook aan de Rode Khmer werden al enkele films en stripverhalen gewijd. In dit dossier wordt onderzocht hoe politieke misdadigers aan bod komen in literatuur, film, theater en beeldende kunsten in Europa, Afrika en Azië. We stellen ook de vraag naar hun weergave in de media, meer bepaald in Argentinië en Zuid-Afrika: is de beul werkelijk een getuige?
Nr. 101 (12/2008) Welke pedagogie, voor welke herinnering(en)?
Hoe kunnen we onze uiteenlopende ervaringen nuttig maken om de actuele ‘herinneringsopvoeding’ op een vernieuwende leest te schoeien? De pedagogie krijgt de taak toebedeeld om de kennis omtrent extreem geweld over te brengen die tegenwoordig ‘herinnering’ heet, een algemene maar tegelijk meerduidige term. Vaak moet de pedagogie een antwoord bieden op verwachtingen binnen de moderne maatschappij. Het betreft meer bepaald de erkenning van gedachtenisvormen die recent op de voorgrond traden en waarmee gemeenschappen en sociale groepen zich willen laten kennen. In dit dossier onderzoeken we hoe de historische complexiteit betreffende de meervoudige gevoeligheden van gemeenschappen en natiestaten pedagogisch kan worden aangebracht. We hebben het over de invloed van de actuele herinnering en de plaats daarin van de Shoah, waarbij ook heel wat methodologische aspecten aan bod komen.
Nr. 100 (09/2008) De kwestie van de “beul”
Tegenwoordig bestijgen beulen vaker het schavot om te worden geëxecuteerd dan om te werken. ‘Beulen’ in moderne zin slaat op individuen die collectieve misdaden begaan waarmee ze een stempel drukken op de geschiedenis, van planningsdeskundigen over diverse tussenpersonen tot uitvoerders. In de artikelen van dit dossier bestuderen we de beulen via hun legende, privéleven, dagboeken, instelling of via de organisatie die ze trachten op te richten op de diverse plekken waar ze tekeergaan. Het betreft een uitgebreid onderwerp dat bijzonder actueel blijft.
Contact
Stichting Auschwitz – vzw Auschwitz in Gedachtenis
Wolstraat 17/Bus 50 – B-1000 Brussel
+32 (0)2 512 79 98
info@auschwitz.be
KBO Stichting Auschwitz: 0876787354
KBO Auschwitz in Gedachtenis: 0420667323
Kantoren geopend van maandag t/m vrijdag tussen 9u30 en 16u30.
Raadpleging ter plaatse enkel op afspraak.
Lid worden
Wilt u lid worden van de vzw Auschwitz in Gedachtenis, deelnemen aan haar activiteiten of gewoon haar werking ondersteunen, contacteer ons en stort € 40 op rekeningnummer IBAN: BE55 3100 7805 1744 – BIC: BBRUBEBB.
Elke gift van meer dan € 40 geeft recht op een belastingvermindering in België.
Schrijf in
